ත්‍රස්ත පනතින් තරුණයන්ගේ දේශපාලන සිතුවිලි සහ ක්‍රියාකාරීත්වය ඝාතනය කරනවා

0

කඳුකරයේ උපත ලබා දකුණේ සමාජයේ හැදී වැඩුණු මාරිමුත්තු සාතිවේල් පියතුමා විමුක්තිකාමී ක්‍රිස්තියානි ප්‍රවණතාවයේ දැවැන්ත චරිතයක් ලෙස හැඳින්විය හැක. එතුමා දකුණේ අධිපති දෘෂ්ටිවාද අභියෝගයට ලක් කරමින් සුළුතර ජනතාවට සිදුවන අකටයුතුකම් සහ මර්දනයට එරෙහිව අඛණ්ඩව ජීවිත තර්ජන මැද කැපවන මානව ක්‍රියාකාරිකයෙකි. දේශපාලන සිරකරුවන් නිදහස් කරගැනිමේ සංවිධානයේ සම්බන්ධීකාරක ලෙස දිර්ඝ කලක් මුළුල්ලේ දේශපාලන සිරකරුවන් නිදහස් කිරීම සහ ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත අහෝසි කිරීම වෙනුවෙන් වෙහෙස වන්නෙකි. මේ රාජ්‍ය අපරාධකාරීත්වයට විරුද්ධව වසර 30ට අධික කාලයක් තිස්සේ යුක්තිය උදෙසා අප්‍රතිහතව අරගල කරමින් සිටින සත්‍යවේල් පියතුමා සමඟ සිදු කළ සහෘද සංවාදය යි.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත සම්මත කර වසර 43 කට පසුව දකුණේ සමාජයේ ඊට එරෙහි යම් පුළුල් මහජන විරෝධයක් ගොඩනැඟී තිබෙන බව නිරීක්ෂණය කරන්න පුළුවන්. නමුත් විශේෂයෙන් දෙමළ සමාජය තුළ මේ විරෝධය අලුත් එකක් නෙමේ නේද?

දෙමළ සමාජය තුළ අපි හැමෝම දිර්ඝ කාලීනව ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතට එරෙහිව වැඩ කරලා තියෙනවා. මේක ගෙනාවේ 1979. මේ වෙනකොට අවුරුදු 43ක් වෙනවා. මම කියන්නෙ මේ පනත තරුණයන් සංහාරය කරන්න ගෙන ආ පනතක්. 2009 පසුව දේශපාලනිකව අපි කියනවා ජන සංහාරක් සිද්ධ වුණා කියලා. දේශපාලනිකව දෙමළ තරුණයන් සංහාරය කිරීමට ඊට පෙර ඉඳන් මේ පනත ගෙන ආවේ. තරුණයන් තමයි දේශපාලනයට නායකත්වය දුන්නේ. පැරණි නායකත්වය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් අලුත් නායකත්වය ලෙස තරුණ නායකත්වය ගොඩ නැඟෙනවා. ඒ තරුණ නායකත්වය සහමුලින්ම ඝාතනය කිරීම සඳහා තමයි ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත ගෙන ආවේ. මේ පනත ගෙනල්ලා අවුරුදු 43ක් වෙනවා. මේ පනත තුළින් සිය දහස් ගණන් තරුණයන් අත් අඩංගුවට ගත්තා. සිරගෙවල් පිරුණා. පොලිසි පිරිලා තිබුණා. ඒ අත් අඩංගුවට ගත් බොහෝ තරුණයන්ට ඒ අත් අඩංගුවට ගැනිම් නිසාම සංවිධානවලට බැඳෙන්න සිද්ධ වුණා. මොකද ඔවුන්ට වෙන ආරක්ෂවක් තිබුණේ නැහැ. ආරක්ෂාව පතා සංවිධානවලට ගියා. අනෙත් පැත්තෙන් එදා ගෙන ආපු ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත හේතු කොටගෙන විශාල තරුණ තරුණියන් පිරිසක් ‍රට අත් හැරලා දාලා යන්න ගියා. ඒ විතරක් නෙවෙයි මම කළින් කිව්වා වගේ විශාල පිරිසක් අත් අඩංගුවට ගන්නවා. ඒ අත් අඩංගුවට ගන්න කාලයේම, ඒ අත් අඩංගුවට ගත්තාට පස්සෙ ඒ අයගේ තරුණකම ඝාතනය කරලා තියෙනවා. ඒ අයගේ තාරුණ්‍යයේ සිතුවිල ඝාතනය කරලා තියෙනවා. ඒ අයගේ දේශපාලන මතවාද ඝාතනය කිරීම තමයි රජයේ අරමුණ. බොහෝ දුරට ඒකත් සිද්ධ වෙලා තියෙනවා. ශාරීරිකව මේ තරුණ තරුණියන් දුර්වල වී තිබෙනවා. අත් අඩංගුවට ගැනීම, සිරගත කිරීම නිසා බන්ධනාගාරය ඇතුළේ ඉන්න කාලයේ ඒ අයට සිදුවුණා නැවත වතාවක් ඒ ඝාතනයේ දිගුවක් බවට පත් වෙන්න. එතකොට අවුරුදු 43ක් වෙනකොට අපි දැන් දකිනවා ඒ තරුණයන්ගේ ජීවිත. ඒ තරුණයන්ට තමන්ගේ දරු පවුල් එක්ක ජීවත් වෙන්නත් බැහැ. බොහෝ තරුණයන් විවාහ වුණ අය. ඔවුන්ට ලොකු ප්‍රශ්න තියෙනවා. ඒ වගේම දේශපාලනික හා සමාජීය ප්‍රශ්න, සංස්කෘතික ප්‍රශ්න මේ හැම දෙයක්ම වෙලා ඔවුන් සම්පූර්ණයෙන්ම ජන සංහාරය වෙලා. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත නිසා තරුණයන් සංහාරය වුණා.

ඔබ පවසන අන්දමට තාරුණ්‍යය සහ දේශපාලන මතවාද ඝාතනය කිරීම සඳහා ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත භාවිතා වුණේ කොහොමද?

අත් අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුව හතරවෙනි තට්ටුවට ගෙන ගොස් ඔවුන්ට දෙන වධහිංසා, බිය ගැන්වීම් හරහා ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කරනවා. නිදහසේ සිතන්න ඉඩ තියෙනවා කිව්වාට එසේ නිදහසේ හිතන්නටවත් ඉඩක් නැහැ. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතේ තියෙනවා අධිකරණයේ තීන්දුවකින් පසුව තමයි මේ අයට දඬුවම් කරනවාද නැද්ද කියලා තීරණය කරන්නේ කියලා. එතකොට මේ අයට ඇප නැහැ. ඇප නැහැ කියන්නෙ මේ අයට සමාජයට ඇතුළු වෙන්න බැහැ. සමාජගත වෙන්න බැහැ. එක තමයි මේ පනතේ තියෙන කුරිරුකම. එතකොට මේ අයගේ දේශපාලනික ක්‍රියාකාරිත්වය, දේශපාලන සිතුවිලි සියල්ලම මෙතැනින් ඝාතනයට ලක්වෙනවා. ඇතුළට ආවට පස්සෙ මේ අයව දේශපාලන සිරකරුවන් ලෙස නෙවෙයි ත්‍රස්තවාදීන් ලෙසයි හඳුන්වන්නේ. මේ පනතම කියන්නෙ මේ අය ත්‍රස්තවාදීන් පිරිසක් කියලා. දේශපාලන සිරකරුවන් නම් ඒ අයට තියෙනවා වෙනම අයිතිවාසිකම්. එතකොට ඒ අයිතිවාසිකම් මේ අයට ලැබෙන්නේ නැහැ. දේශපාලන සිරකරුවන්ට අවශ්‍ය නම් පොත්පත් ඉල්ලගන්න පුළුවන්. දේශපාලනික පොත්පත් ඉල්ලගන්න පුළුවන්. නමුත් මේ කිසිවක් මේ අයට ලැබෙන්නේ නැහැ. එළියේ වෙන දේවල් පිළිබඳව කවුරුත් කිසිවිටක දන්නේ නැහැ. සමාජයේ වෙන දේවල් ගැන ඒ අය දන්නේ නැහැ. එතකොට කොහොමද ඒ අයගේ දේශපාලන මතය දියුණු කරගන්නේ? ඒ අයට දෙමාව්පියන් සමඟ සම්බන්ධතාවයක් නැහැ. සමාජයේ වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා මේ අය දන්නේ නැහැ. සමාජයේ දිනපතා වෙන්නෙ මොකක්ද කියලා දැනගත්තොත් තමයි මේ අයගේ මතවාද තවත් තිව්‍ර කරගන්න, දියුණු කරගන්න පුළුවන් වෙන්නේ. නමුත් සමාජයෙන් සම්පුර්ණයෙන්ම මේ අයව ඈත් කරලා. මේ අය සිරගත කළ පසුව සමහරක් අයට ඥාතීන් හෝ කිසිවෙක් එක්ක සම්බන්ධතාවයක් නැහැ. තමන්ගේ සංවිධානය සමඟවත්, තමන්ගේ සමාජය සමඟවත් සම්බන්ධතාවයක් නැහැ. ඉතින්, ඒක දේශපාලනික මරණයක් නැතිනම් ඝාතනයක් නෙවෙයි නම් වෙන මොකක්ද?

පාස්කු ප්‍රහාරයට වසර දෙකක් ගත් වෙලා. නමුත් අත් අඩංගුවට ගත්ත බොහෝ අයව තවම චෝදනා ගොනු නොකර අත් අඩංගුවේ තබාගෙන සිටිනවා. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත මුස්ලිම් ජන සමාජයට ඇති කළ බලපෑම මොන වගේද?

පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳව අපි හැමෝම හරියට දන්නෙ නැහැ. ඒක දේශපානික වුවමනා මත කළ දෙයක් ද කියන්න අපි දන්නේ නැහැ. නමුත් අපි නිශ්චිතවම දන්නවා උතුරු නැගෙනහිර තරුණයන් සංහාරය කිරීමේ අරමුණෙන් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත ගෙන ආවේ කොහොමද කියන කාරණය. ඊළඟට අපි හැමෝම ඒ දවස්වල ඉඳන් කියපු කාරණයක් තමයි, මේ මර්දනය ඊළඟට එන්නෙ මුස්ලිම් ජනතාවට බව. නමුත් මුස්ලිම් ජනතාව අතර ඒ දිනවල මතයක් තිබුණා ඔවුන් යුද්ධය කාලයේදීත් ආණ්ඩුවට සහය දුන් නිසා ගැටළුවක් නොවේවි කියලා. නමුත් මුස්ලිම් සමාජයට එරෙහිවත් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යොදා ගෙන විශාල පිරිසක් අත් අඩංගුවට ගත්තා. ඒ අත් අඩංගුවට ගන්න පිරිස් සම්බන්ධයෙන් අපි සංවිධානයක් හැදුවා. මුස්ලිම් ප්‍රජාව තුළ අත් අඩංගුවට ගත්ත අය වෙනුවෙන් කතා කළොත් ඔවුන්වත් අත් අඩංගුවට ගනීවි කියන බිය තියෙනවා.

නීතීමය තත්වය බැලුවොත් අසාද් සාලී, රිෂාඩ් බදුදීන් අත් අඩංගුවට අරගෙන මාස 6ක් ඇතුළත නඩුව ඉවර කරනවා. එහෙම ඉවර කරන්නේ ආණ්ඩුවේ දේශපාලනික වුවමනාව මත මිස වෙන මුකුත් නිසා නෙවෙයි. එතකොට ජාත්‍යන්තරයට කියන්න පුළුවන් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගත්ත සමහර අය නිදහස් කළා කියලා. පසුගිය අවුරුද්දේ ගෝටාභය රාජපක්ෂ දෙමළ තරුණයන් 16ක් නිදහස් කළා. කවුද ඒ 16 දෙනා? ඊළඟ මාස කිහිපය තුළ නිදහස් වෙන්න නියමිත හිටපු අය. එතකොට ජාත්‍යන්තරයට කියන්න පුළුවන් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගත්ත අයව නිදහස් කරනවා කියලා. එහෙම කියලා ජාත්‍යන්තරය රවට්ටනවා. මුස්ලිම් නායකයන්ව තමයි තමන්ගේ න්‍යාය පත්‍රයට දාගන්න පුළුවන්කමක් තියෙන්නේ. මුස්ලිම් ජනතාව නිහඬ කරන්න ඕනි නම්, මේ වගේ එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් නිදහස් කරනවා. නමුත් මම කළින් කිව්වා වගේ ගම් මට්ටමෙන් ඉන්න තරුණයන්ව අත් අඩංගුවේ තියාගන්නවා.එහෙම අත් අඩංගුවේ තියාගත්තාට පස්සෙ ගම් මට්ටමේ ඉන්න තරුණයන් බයයි දේශපාලන වැඩ කරන්න. ඒ අය පල්ලිවලට යන්න බයයි. ඒ නිසා මවුලවිවරුන් දේශනා කරන්න බයයි. දැන් ඒ තත්වය ඇවිත් තියෙනවා. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතෙන් කළේ මුළු මුස්ලිම් සමාජයම දේශපාලනිකව නිහඬ කිරීම.

දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධයෙන් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ක්‍රියාකාරි වූ කෙනෙක් වශයෙන් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත, ඊට ගොදුරු වෙන මිනිසුන්ගේ ජීවිතවලට ඇති කර තිබෙන බලපෑම ගැන ඔබේ අත්දැකීම් මොන වගේද?

තමන්ගේ ඥතීන් හෝ සමාජය සමඟ කිසිදු සම්බන්ධතාවයක් නැතුව දිර්ඝ කාලීනව ඇප නැතුව ඇතුළේ ඉන්න කාලයේ මේ අය එක් පැත්තකින් මානසිකව වැටෙනවා. දෙවෙනි කරුණ, මේ අය මානසික හේතු නිසා නොයෙකුත් ලෙඩ රෝගවලට ගොදුරු වෙනවා. මානසික පීඩනය නිසාම මේ අයගේ රුධිරයේ සිනී මට්ටම වැඩි වෙනවා, අධි රුධිර පීඩනය හැදෙනවා, අර්ශස් වැනි රෝගවලට ගොදුරු වෙනවා. අපි දන්නවා මේ ලෙඩරෝග හේතු කොටගෙනම මිය ගිය දේශපාලන සිරකරුවන් ඉන්නවා. ඒ අයගේ මරණ සහතිකයේ දී දොස්තරලා කියනවා මේ අය මැරුණේ අහවල් රෝගයෙන්, හෘද රෝග නිසා, සීනි නිසා හෝ මොකක් හරි රෝගයක් නිසා කියලා. මම කියන්නෙ මේ අය මියගියේ ඒ රෝග නිසා නෙවෙයි. ඒ මරණ ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත හරහා සිද්ධ කළ ඝාතන. ඒවා ස්වභාවික මරණ කියලා දොස්තරලා කියන්න පුළුවන්. නමුත් ඒවා ස්වාභාවික මරණ නෙවෙයි. ඊළඟ කාරණය තමයි සමහරුන්ගේ බිරිඳෑවරුන් වෙනත් විවාහ කරගෙන තියෙනවා. මොකද මේ අය කවදා නිදහස් වේවිද කියලා නොදන්න නිසා. දරුවන්ට තාත්තලා අහිමි වෙලා. මේ වගේ සිරගත වුණ තාත්තා කෙනෙක් ඉන්න දරුවන්ගේ මානසික මට්ටම කොයි වගේ ඇතිද?

ඒ වගේම මේ අයගේ දෙමාව්පියන්, වැඩිහිටි අය බලාගන්න කවුරුත් නැහැ. ඒ වගේ ගොඩක් අය ඉන්නවා අපි එක්ක සම්බන්ධ වුණ. ඒ දෙමාව්පියන් “අපිට මුදල් ආධාර කරන්න ෆාදර්. අපිට කන්න නැහැ” කියලා කියනවා. එතකොට ඒ අයගේ දුප්පත්කම? ඒ සිරගත වෙලා ඉන්න අය මේ ගැන හිතනවා. ඒ ගැන හිතලා හිතලාම දිනෙන් දින ශාරීරිකකව දුර්වල වෙලා මිය යනවා. ඒ වගේම මේ අය ත්‍රස්තවදීන් ලෙස නම් කිරීම නිසා මේ අයගේ ඥාතීන්ට දෙමාව්පියන්ට සහ දරුවන්ට සමාජයට මුහුණ දෙන්න බැරිවෙනවා. උතුරු නැගෙනහිර විතරක් නෙවෙයි මේ ප්‍රශ්නය තියෙන්නෙ. උතුරු නැගෙනහිරෙන් පිට ඉන්න සිරගත තරුණයන් කොහොමද ඒ සමාජයේ ජීවත් වෙන්නේ? ඒ තරුණයන්ගේ දෙමාව්පියන් කොහොමද ඒ සමාජයේ ජීවත් වෙන්නේ? මේ තරුණයන් සම්බන්ධ වුණේ දේශපාලනයට. නමුත් ගමේ අය කියන්නෙ ත්‍රස්තවාදියා කියලා. මේ තමයි සමාජීය පැත්ත. එක නිසා ශාරිරීකව, මානසිකව සහ සමාජීය වශයෙන් දුක් විඳින පවුල් අනන්ත අප්‍රමාණයි. බොහෝමයක් දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ පවුල් සී සී කඩ වෙලා තියෙනවා මේ ප්‍රශ්න නිසාම. ඒ පිළිබඳව වෙනම සෙවිය යුතුයි.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගත් දෙමළ සිරකරුවන් පිරිසක් 1983 දී වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේ දී ඝාතනයට ලක් වුණා. බන්ධනාගාර තුළ දේශපාලන සිරකරුවන් ඝාතනය වීම සහ ඔවුන්ට ඇති ජීවිත අවධානම මොන වගේ ද?

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගන්න සියලුම දෙනාව බන්ධනාගාර ගත කරන මොහොතේ සහ අත් අඩංගුවට ගත්ත මොහොතේම හඳුන්වන්නෙ ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස. ඔවුන් ආණ්ඩු විරෝධීන්, දේශද්‍රෝහින් විදියට තමයි නම් කරන්නේ. 1977, 1983 වගේ වසරවල සිදුවුණු ගෙවල් ගිනි තැබීම්, මිනිස්සු පාරවල් මැද ඝාතනය කිරීම් ආවේගශීලිකම නිසා සිද්ධ වුණ කාරණයක් ලෙස තමයි දකින්නේ. ඒ නිසා ඒවා සම්බන්ධයෙන් නඩු කටයුතු පවත්වාගෙන යන්නේ නැහැ. බන්ධනාගාරය තුළ ඉන්නේ දේශද්‍රෝහින්, ආණ්ඩු විරෝධීන්, ත්‍රස්තවාදීන් කියලා තමයි නම් කරලා තියෙන්නෙ. එතකොට මේ පනත යටතේ අත් අඩංගුවට ගත්ත අය පවා ඉන්නේ තමන්ගේ ජීවිතයට කොයි මොහොතේ හෝ තර්ජනයක් හෝ හානියක් වේවි කියන බියෙන්. ඒ නිසාම මේ අය දීර්ඝ කාලීනව කිව්වෙ අපිව වෙනම තියන්න, අපිට ආරක්ෂාව ඕනේ කියලා. 1983 දී බන්ධනාගාර ගත කරලා තිබුණ දෙමළ දේශපාලන සිරකරුවන්ව මරන්න අවස්ථාවක් ආණ්ඩුව විසින් සලසා දුන්නා. ඒ කාලයේ හිටපු බන්ධනාගාර නිලධාරීන් පවා ඉඩකඩ සලසා දුන්නා. එතකොට මේ පනත යටතේ ත්‍රස්තවාදීන් විදියට නම් කළ පසුව ඒ අයට දඬුවම් කිරීමට සාමාන්‍ය ජනතාවට පවා නිල නොවන අවසරයක් හිමිවෙනවා. එදා ලැබුණේ ඒ දෙමළ සිරකරුවන් ඝාතනය කිරීමට නිල නොවන අවසරයක්. 83න් පසුවත් අපි දකිනවා එහෙම සිදුවීම්. පළවෙනි සිද්ධිය වව්නියාවේ. ඊට පස්සෙ අනුරාධපුර. ඒ සිද්ධියෙන් පස්සෙ රාගම ඉස්පිරිතාලේ හිටපු කෙනාව මම ගිහින් බැලුවා. ඇතුළට යන්න දෙන්නේ නෑ. නමුත් මම බලෙන් ගියා. වටේම ආවරණය කරලා තිබුණේ. මම ළඟට ගිහින් බැලුවා. පහර දීම් නිසාම ඒ කෙනාට සිහිය තිබුණේ නැහැ. නමුත් ඒ මොහොතේ පවා අත් කකුල්වලට මාංචු දාලා. මොකක්ද මේ ඉස්පිරිතාලයක්ද? සිහිසුන්ව ඉන්න ඉන්න අයෙකුට පවා ඒ විදියට සැළකීම තුළින් මොකක්ද අදහස් වෙන්නේ?

කොළඹ ඉඳන් හමුදාවෙන් ගිය අය තමයි අනුරාධපුරයේ පහර දුන්නේ. ඊට පස්සෙ සිදුවුණ බිඳුණුවැව සිදුවීමත් ඔය වගේ. මේ වගේ සිදුවීම් ගණනාවක් සිදුවෙලා තියෙනවා. කොයි මොහොතේ හෝ මේ සිරකරුවන් තමන්ට මොකක් හරි වේවි කියලා බියෙන් තමයි ඉන්නේ. මේ මොහොත වන තෙක් දේශපාලන සිරකරුවන් විදියට මේ අය උද්ඝෝෂණ, උපවාස හැම දෙයක්ම කරලා එක දෙයයි කියන්නේ. ඒ, තමන් උපවාස උද්ඝෝෂණ කරන්නේ අපේ නිදහස වෙනුවෙන් මිස නිළධාරීන්ට විරුද්ධව නෙමේ කියලා.

දැන් සිරකරුවන් බන්ධනාගාරයෙන් අධිකරණයට ගෙනියන්නේ නැහැ. කළින් යනකොට සම්පුර්ණ නිරුවත් කරලා තමයි පරික්ෂා කරන්නේ. උසාවියෙන් නැවත රැගෙන ඇවිල්ලා, ආපහු නැවත නිරුවත් කරලා පරීක්ෂා කරලා තමයි රැගෙන යන්නේ. මේ අයට විතරයි එහෙම කරන්නේ හැමෝටම නෙවෙයි. නිල නොවන විදියට මේ අයව මානසිකව වට්ටන්න ඕන දෙයක් කරන්න බලධාරීන්ට අවසර ලැබිලා තියෙනවා. ඒකත් එක්තරා විදියක් ඝාතනයක් තමයි. ඒ නිසා 1983 සිට සමූහ ඝාතන සිදුවෙලා තියෙනවා. ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත තුළින් ඒ සඳහා නිල නොවන විදියට අවසර හිමිවෙලා තියෙනවා. බිඳුණුවැව සිදුවීමේ දී ගමේ අය ගිහින් පහර දුන්නේ. එසේ පහර දෙන්න නිල නොවන අවසරයක් සාමාන්‍ය ජනයාටත් ලැබිලා තියෙනවා. පොලිසිය සහ නිළධාරීන් පමණක් නොවේ ගමේ අයට පවා ගිහින් සිරකරුවන්ට ගහන්න පුළුවන්, ප්‍රශ්නයක් නැහැ.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගෙන චෝදනා රහිතව දශක ගණන් සිරගත කොට ඇති සිරකරුවන් සිටිනවා. මේ පිළිබඳව සමාජය තුළ කතිකාවක් නොමැති තරම්. මේ පිළිබඳව ඔබගේ අදහස කුමක්ද?

ප්‍රශ්න කිහිපයක් තියෙනවා. දේශපාලන සිරකරුවන් දේශපාලකයන් යොදාගන්නේ තමන්ගේ දේශපාලන ක්‍රීඩාවට. නමුත් මින් පීඩාවට පත් වූ ජනතාව මේ වෙනුවෙන් පාරට බැහැලා තියෙනවා. මේ සිරකරුවන් නිදහස් කිරීම කියන කාරණය ඒ ජනතාව මත පමණක් පැටවිය යුත්තක් නෙවෙයි. අපි වැනි සංවිධාන, සාමාන්‍ය ජනතාව සහ දේශපාලඥයෝ කියන තුන්ගොල්ලම මේ වෙනුවෙන් එකතු වෙන්න ඕනේ. කිසිම තැනක මේ තුන්ගොල්ල එකතු වෙන්නෙ නැහැ සහ එකතු වෙන්න දෙන්නෙත් නැහැ. අපි යාපනයේ පවා කිහිප වතාවක් උද්ඝෝෂණය කළා. අත්සන් එකතු කළා. එදා කවුරුත් ආවේ නැහැ අපි එක්ක පාරේ හිටගන්න.

ඊළඟට දේශපාලන සිරකරුවන් පිළිබඳව කතිකාවක් නැතිවෙන්න හේතුව දේශපාලන සිරකරුවන් විදියට ඉන්නෙ කුඩා කණ්ඩායමක් වීම. මේ මොහොත වෙනකොට දෙමළ දේශපාලන සිරකරුවන් 46 දෙනායි ඉන්නෙ. ඒ 46 දෙනා කියන්නෙ විවිධ ගම්මානවල, විවිධ ප්‍රදේශවල හිටපු පිරිසක්. අපි උදාහරණයක් විදියට අතුරුදහන් කිරීම් ගත්තාම එකම ගම්මානයේ අඩු තරමේ 20-30ක් විතර බලහත්කාරී අතුරුදහන් කිරීමට ලක් වෙලා තියෙනවා. නමුත් දේශපාලන සිරකරුවන් ඒ විදියට හොයාගන්න බැහැ. ඒ නිසා මේ පිළිබඳව සාකච්ජාවක් ඇතිවෙන්නේ නැහැ. ඊළඟ ප්‍රශ්නය තමයි ඒ හැමතැනම හමුදාව ඉන්නවා. දේශපාලන සිරකරුවන් ගැන කතා කිරීමම ඒ අය පෙනී සිටියා වූ දේශපාලනය ගැන සාකච්ජා කිරීමක්. එසේ සාකච්ජා කිරීම ආණ්ඩු විරෝධී වැඩක්. ඒ නිසා බොහෝ සංවිධාන මේ ගැන සාකච්ජා කිරීමටවත් එන්නේ නැහැ. මේ ගැන අපි වගේ පිරිසක් එක්ක සාකච්ජා වෙනවා මිසක් පහළ ගම් සමඟ මේක සාකච්ජා වෙන්නේ නැහැ. එකට හේතුව දේශපාලන සිරකරුවන් සමහරක් ගම්වල, ප්‍රදේශවල නැහැ. සමහරක් විට ගමටම එක්කෙනෙක්ට විතරක් මේක සීමා වෙලා තියෙනවා වෙන්න පුළුවන්. එතකොට මේ ගැන සාකච්ජා වෙන්න විදියකුත් නැහැ. අනිත් එක හමුදාව සහ දේශපාලන වුවමනා මත මේ ගැන සාකච්ජා වෙන්නෙත් නැහැ.

දේශපාලන සිරකරුවන් සමඟ ඔබ සෑහෙන කාලයක් තිස්සෙ ක්‍රියාකාරී ලෙස කටයුතු කරනවා. එම කටයුතු සමඟ ක්‍රියාකාරී වීම නිසා ඔබට තර්ජනාත්මක දේවල්වලට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වුණා ද?

එල්.ටී.ටී.ඊ. කියලා තමයි අපිව නම් කරලා තියෙන්නෙ. එක්තරා කාලයක් අපි ගැන හොයන්න විශේෂ කමිටුවක් පවා පත් කළා. ඒ අය දුන්න වාර්තාව අනුව අපි, විශේෂයෙන් මම, සිවිල් සංවිධාන සහ වෘත්තිය සමිති රැස්වීම්වලට ගිහිල්ලා එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය ප්‍රවර්ධනය කරන කෙනෙක් ලෙස තමයි නම් කරලා තියෙන්නේ. මගේ ලෝගුව තමයි දකුණේ දී මාව ආරක්ෂා කළේ. ලෝගුව නැතිනම් අද මාවත් සිරගත කරලා. තවම මේ ප්‍රශ්න තියෙනවා. මම සිරකරුවන් බලන්න බන්ධනාගාරයට ගියාම, ගාඩ්ලා කියන්නේ “ආහ් ! එල්.ටී.ටී.ඊ. අය බලන්න නේ ආවේ” කියලා. මම කාවද බලන්න ආවේ කියලා නම් දෙන්න කලින් මාව අඳුරන නිසා ඔවුන් කියනවා එල්.ටී.ටී.ඊ. අය බලන්න ආවා නේද කියලා. මම උතුරු නැගෙනහිර කෙනෙක් නෙවෙයි. මම දකුණේ ඉන්නෙ. මගේ උපන්නේ කඳුකරයේ. කඳුකරයේ උපන්, කඳුකරය නියෝජනය කරන කෙනෙක් එල්.ටී.ටී.ඊ. කියලා එකපාරම ඔවුන්ට දාගන්න බැහැ .මොකද අපි පෙනී සිටින්නේ දේශපාලන සිරකරුවන් සම්බන්ධයෙන් විතරක් නෙවෙයි. දකුණේ සහ කඳුකරයේ තියෙන සියලුම ප්‍රශ්නවලටත් අපි පෙනී ඉන්නවා. එතකොට එකපාරටම ලේබල් අලවන්න අමාරුයි. නමුත් තවමත් අලවන්න උත්සාහ කරනවා.

වර්තමානයේ ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ සිදු කරන අත් අඩංගුවට ගැනීම් ආසාධාරණ බවට දකුණේ සමාජය හඬ නඟනවා. නමුත් මේ පනත යටතේ දීර්ඝ කාලයක් දෙමළ, මුස්ලිම් ජනයා මර්දනයට ලක් වෙමින් සිටිනවා. මේ පිළිබඳව ඔබේ අදහස කුමක්ද?

අපි ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතට විරුද්ධව දීර්ඝ කාලීනව කොළඹ සහ අනිකුත් නගරවල උද්ඝෝෂණ පවත්වලා තියෙනවා. ඒ උද්ඝෝෂණවලට සහභාගි වුණේ අපේ හිත මිතුරන්. අද මේ පනතට එරෙහිව හඬ නඟන කිසිදු සංවිධානයක් එදා සහභාගි වුණේ නැති බව කණගාටුවෙන් වුණත් කියන්න ඕනේ. දැන් පනතට එරෙහිව විරෝධතා පවත්වන බොහෝ අය දැරුවේ උතුරු නැගෙනහිර ඉන්නේ ත්‍රස්තවාදීන්, ඒ ත්‍රස්තවාදීන් මර්දනය කරන්න පුළුවන් මේ පනත තිබුණොත් විතරයි කියන මතය. දකුණේ සිංහල ජනතාවට එරෙහිව රාජ්‍ය විසින් පනත භාවිතා කරන්න ගත්තම පනත ගැන දකුණේ කතා කරනවා. නමුත් මේ විරෝධතා කරන අයගේ න්‍යාය පත්‍රය තුළ තවම උතුරේ ජනතාවගේ අරගල පිළිබඳව ඇතුළත් වෙන්නේ නැහැ. ඒ ගැන කොතැනකවත් සාකච්ඡා කරන්නෙත් නැහැ. මේ පනත හරහා උතුරේ තරුණ තරුණියන් ඝාතනය කළා, සංහාරය කළා. ඒ සංහාරයන් අනුමත කරපු බොහෝ අය දැන් දකුණේ විරෝධතා මෙහෙයවනවා. ඔවුනුත් මේ පනත හරහා තරුණ ජීවිත ඝාතනය කිරීමට හවුල් වුණා. දැන් ඔවුන් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනතට විරෝධය දක්වන්නේ දකුණේ අත් අඩංගුවට ගත් තරුණයන් ගැන පමණක් සඳහන් කරමින් බව දකින්න පුළුවන්.

දැන් දකුණේ ආර්ථික ඝාතනය ගැන කතා කරනවා. ඒ ආර්ථික ප්‍රශ්නයේ මුල කොතැනද? ඒ ආර්ථික ප්‍රශ්නයේ මුල තියෙන්නේ ජාතික ප්‍රශ්නය. එතකොට මේ ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුම් දෙන්නේ නැතිව රාජ්‍ය මොකද කළේ ? යුද්ධයට ආයුධ ගත්තා, හමුදා වැඩි කරගත්තා. එතකොට ඒ සඳහා ගිය වියදම්? ඒ වියදම් මුවාවෙන් කොල්ල කාපු ඒවා? මේකයි දකුණ මේ තත්වයට එන්න හේතු වුණේ. නමුත් මේ මොහොත වෙනකොටවත් මේ කාරණා ගැන කොතැනකවත් කතා කරන්නේ නැහැ.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත පිළිබඳව මාධ්‍යය විසින් විකෘති අදහස් සමාජ ගත කර තිබෙනවා. මේ ගැන ඔබගේ අදහස කුමක්ද ?

දකුණට මේ මොහොත වන තෙක් කිසිදු වුවමනාවක් තිබුණේ නැහැ මේ පනත පිළිබඳව දකුණේ සමාජය දැනුවත් කරන්න. ‘මේ පනත ගෙන ආවේ ත්‍රස්තවාදීන් මර්දනය කිරීමට, ත්‍රස්තවාදීන් ඉන්නෙ උතුරේ’ කියන පින්තූරය තමයි දකුණට දීලා තියෙන්නේ. එතකොට තවම දකුණේ සමාජය උතුර දෙස බලන්නෙ ත්‍රස්තවාදීන් ලෙසයි. කුරුන්දූර්මළි ප්‍රදේශය ආරක්ෂා කරන්න ඕනේ කියන අය ත්‍රස්තවාදීන්. උතුරේ තමයි ත්‍රස්තවාදීන් ඉන්නේ. ත්‍රස්තවාදීන් කියන්නෙ කවුද කියන එක හරියට නිර්වචනය කරලා නැහැ ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත තුළ. ඒ වගේම පුනරුත්ථාපනය කරන්න යන්නෙ මොන චෝදනා මතද කියන කාරණය දැන් ගෙන එන්නට නියමිත පුනරුත්ථාපන පනත තුළත් හරියට නිර්වචනය කරලා නැහැ.

දකුණේ මනස හදලා තියෙන්නෙම උතුරේ තමයි ත්‍රස්තවාදීන් ඉන්නේ කියලා. ඒ නිසා පෙරළා අපිට වගකීමක් තියෙනවා ත්‍රස්තවාදීන් කියලා කියන්නේ ජනතා ද්‍රෝහි දේශපාලන වැඩ කරන දේශපාලඥයන් බව කියන්න. ඒ මතය තමයි අපිට සමාජයේ ගොඩනඟන්න තියෙන්නේ.

මානව හිම්කම්වලට අදාළව ජාත්‍යන්තරව එල්ල වන බලපෑම් අවම කරගැනීමේ අරමුණින් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත සංශෝධනය කිරීම පිළිබඳ සාකච්ජා කලින් කලට රජය විසින් ගෙන එනවා. ඇත්තෙන්ම කළ යුත්තේ මෙම පනත සංශෝධන කිරීම ද?

අපි නම් දිර්ඝ කාලීනව කියා සිටින්නේ මේ පනත සංශෝධනය කරන්න එපා, අහෝසි කරන්න කියලා. එකට හේතුව රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය විසින් ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යොදාගෙන තියෙන්නේ තමන්ගේ ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියා වසා ගැනීම සඳහා. මේ පනත තුළින්ම මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීමට ඉඩකඩ සලසලා තියෙනවා. එම නිසා මේ පනතට කිසිදු මානුෂික මුහුණුවරක් නැහැ. මේ පනත අමානුෂිකයි. ඉතින් මේ අමානුෂික පනත අහෝසි කළ යුතුයි. ඒ විතරක් නෙවෙයි මේ පනත ආරක්ෂා කරන අය තමයි ත්‍රස්තවාදීන්. පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න මේ පනත අවුරුදු 43ක් තිස්සේ ආරක්ෂා කරපු සියලුම දෙනා ත්‍රස්තවාදීන් කියලා තමයි මම කියන්නෙ.

ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත අහෝසි කළහොත් ත්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම් බිහි වීම සහ වර්ධනය වීම විය හැකි නිසා මෙම පනත අහෝසි නොකළ යුතු බවට මතයක් තියෙනවා. මේ පිළිබඳව ඔබගේ අදහස කුමක්ද?

ත්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම් කියලා අර්ථකථනය කරන්නේ කවුද ? ත්‍රස්‍තවාදීන් කියලා අර්ථකථනය කරන්නේ කොහොමද? උතුරේ තරුණ තරුණියන් නැඟිට්ටේ තමන්ගේ දේශපාලනය නිසා, තමන්ගේ අයිතීන් නිසා, තමන්ගේ පොළව නිසා, තමන්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන්. ඒ අය මතුකළ දේශපාලන ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු නොදී ඒ පිරිසව ත්‍රස්තවාදීන් කියලා නම් කළා. ඒ නිසා මේ කාරණය තුළ තියෙන ප්‍රශ්නය අවධාරණය වෙන්නේ නැහැ. ත්‍රස්තවාදීන් කියන්නෙ ත්‍රස්තවාදීන් කියනවා මිසක් ඒ අය කොහොමද ත්‍රස්තවාදීන් වෙන්නෙ කියන කාරණය කතා වෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා මේ පනත ආරක්ෂා කරන අය තමයි ත්‍රස්තවාදීන්. මේ පනත තුළින් ත්‍රස්තවාදීන් නිර්මාණය කරනවා. මොකක්ද ත්‍රස්තවාදය කියන්නෙ? සාමකාමී ජීවිතයට තර්ජනය කරනවා නම් ඒක ත්‍රස්තවාදය නෙවෙයිද? එතකොට මේ හමුදාව මොකද කළේ? මේ රජයන් මොකද කළේ? 1948 ඉඳන් මොනවද කළේ? ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාවන්. මේ පනත ගෙන්නේ 1979. 1979ට කළින් ඉඳන් රජයන් විසින් කළේ ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියා. රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය අනුමත කරන්න, රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය ආරක්ෂා කරන්න තමයි මේ පනත ගෙන ආවේ. ඊට පස්සෙ තමන්ගේ අයිතිය වෙනුවෙන් පාරට බහින අයව ත්‍රස්තවාදීන් කියලා නම් කළා.

සමාජයට අමතකව ගිය කොටසක් වුණු දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ ඉරණම සම්බන්ධයෙන් දේශපාලනික පිළිතුරක් සෙවීම අවශ්‍ය ඇයි ?

පළමුවෙන්ම අපි කතා කළා වගේ, මේ පනත ගෙන ආවේ දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රශ්නත් එක්ක. ඒ ප්‍රශ්නවලට තවමත් පිළිතුරක් නැහැ. දේශපාලන සිරකරුවන්ගේ ප්‍රශ්නය ඒ ඒ පුද්ගලයන්ගේ පුද්ගලික ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ඒක උතුරු නැගෙනහිර ජනයාගේ දීර්ඝ කාලීන ප්‍රශ්න අතරින් එක ප්‍රශ්නයක්. ඒක ජන සංහාරයත් එක්ක සම්බන්ධ ප්‍රශ්නයක්. ඒක ඉඩම් පිළිබඳ ප්‍රශ්නය එක්ක බැඳුණු ප්‍රශ්නයක්. ඒ නිසා ඒක දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් ලෙස දකින්න ඕන ප්‍රශ්නයක් මිසක් හුදෙකලා මිනිස්සු 46 දෙනෙක්ගේ පුද්ගලික ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. අර ප්‍රශ්න විසඳෙන කොට තමයි මේ ප්‍රශ්නයට මැදිවුණ මිනිස්සුන්ට සාධාරණයක් ලැබෙන්නේ. ඒ සාධරණය කියන්නෙ අධිකරණය විසින් දෙන තීන්දුවක් නෙවෙයි. මේ අය පෙනී හිටපු කාරණයට සාධාරණයක් ඉටුවෙන්නේ අර ප්‍රශ්නවලට සාධාරණයක් ඉටු කිරීමෙන්. ඒ නිසා තමයි මේක දේශපාලනික ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ.

සංවාදය : රියෝ
සහෘදස්පන්දන – தோழமைத் துடிப்பு 2022 සැප්තැම්බර් – දෙසැම්බර් කලාපය

Facebook Comments

wedding people