සමලිංගික පුතු අත් නොහල “අම්මා”

මම ලයිලා සෙත්. දැන් මගේ වයස අවුරුදු 83 ක් වෙනවා. මගේ සැමියා ප්‍රේමෝ. අපි දෙන්නා අවුරුදු 60 කට වැඩි කාලයක් බොහොම සතුටින් අපේ විවාහ ජීවිතේ ගතකළා. අපිට දරුවෝ තුන්දෙනෙක් ඉන්නවා. වැඩිමලා වික්‍රම්. එයා ලේඛකයෙක්. දෙවැනියා වන ෂන්තුම් බෞද්ධ අධ්‍යයන උගන්වන ගුරුවයෙක්. බාලයා වෙන ආරාධනා සිනමාවේදියෙක් හා කලාකරුවෙකු විදියට කටයුතු කරනවා. ඉතිං මේ කොල්ලෝ තුන්දෙනාටම මං ආදරෙයි. අවංකකම, ධෛර්යය, අනික් අයට අනුකම්පාව දැක්වීම වගේ අපේම වුණු වටිනාකම් මම වගේම මගේ සැමියත් මේ පුතුන්ට කියාදීලා තියෙනවා. ලෝකයට හොඳක් කරන්න මේ තුන්දෙනාම බොහොම වෙහෙස මහන්සි වෙලා වැඩකරනවා.

ඒත්, මගේ වැඩිමලා වික්‍රම් දැන් බරපතල ගණයේ අපරාධකාරයෙක් බවට පත්වෙලා. වරද, ඉන්දියාවේ ඉන්න මිලියන ගාණක් වෙන අනික් මිනිස්සු වගේම වික්‍රම් සමලිංගිකයෙක් වීමයි. දිල්ලි මහාධිකරණයේ විනිසුරන් දෙදෙනෙකු මීට වසර හතරකට කලින් සමලිංගික සේවනය සාපරාධී ලෙස නොසලකා හරින බව පවසා දුන්නු නඩු තීන්දුවක් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරන් දෙදෙනෙකු පහුගිය මාසේදී පරාද කළා. වික්‍රම් ආයෙත් වරක් තවත් පිරිමියෙකුට ආදරේ කරලා තමන්ගේ ආදරය කායික වශයෙන් ප්‍රකාශ කරලා තිබුණොත් එය අපරාධයක් කළ බව සලකලා එයාව ජීවිතාන්තය දක්වා සිරගත කරාවි.

වික්‍රම්ට ඉදිරි ජීවිත කාලේ බ්‍රහ්මාචාරීව ගතකරන්නට, නැත්නම් තමන් ඉපදුණු, තමන් අයිති, අන් කිසිවකටත් වඩා එයා ආදරේ කරපු මේ රට අත්හැරලා යන්න සිද්ධවෙන බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන්නු තීන්දුවෙන් අදහස වුණා.

මාත් වසර දාහතරකට වැඩි කලක් අධිකරණ විනිසුරුවරියක් විදියට සේවය කළා. මුලින්ම දිල්ලි මහාධිකරණය, ඊට පස්සේ හිමාචල් ප්‍රදේශ් මහාධිකරණයේ අගවිනිසුරු විදියටත්, ඊටපස්සේ නීති කොමිසමේ සාමාජිකාවක විදියට විනිසුරු ජේ. එස්. වර්මා කොමිටියේත් සේවය කළා. මේ කොමිටියේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට තමයි 2013 වසරේදී අපරාධ නීති සංශෝධනය සිද්ධවෙන්නෙත්.

මං නීතියට දැඩි ලෙස ගරුකරන කෙනෙක්. ඒවගේම සාමාන්‍යයෙන් අධිකරණයේ තීන්දුවක් ගැන විවේචනය නොකරන කෙනෙක්. හැබැයි මේ සිද්ධියේදී මම දක්වන ප්‍රතිචාරය තරමක් වෙනස්. පෙර කී කිසිම කතාවක් මට මෙහිදී අදාළ වන්නේ නැහැ.

 

මීට වසර හතරකට කලින් දිල්ලි මහාධිකරණයෙන් ලබාදුන්නු විනිශ්චය මා කියෙව්වා. එය මනුෂ්‍යත්වය හා ඉන්දීය ව්‍යවස්ථාවේ මූලිකාංග මනාව උපයෝගී කරගත් අවස්ථාවකට හොඳ නිදසුනක් වගේම ඒ ගැන ඉගෙනගැනීමට හැකි ආදර්ශයකුත් වෙනවා.

ඒ විනිශ්චය හොඳට ලියැවිලා තිබුණා. ඒවගේම තීන්දුවට අදාළ කරුණුත් හේතු සහගතව දක්වලා තිබුණා. ඉන්දීය දණ්ඩ නීති සංග්‍රහයේ 377 වෙනි වගන්තියේ, ව්‍යවස්ථාවේ 14 වෙනි ව්‍යවස්ථාවේහි සඳහන් වී තිබෙන සමානාත්මතාවෙන් යුතුව සැලකුම් ලැබීමට ඇති අයිතිය මෙමගින් උල්ලංඝනය කර තිබෙන බව එහි දක්වා තිබෙනවා.

මෙහිදී 15 ව්‍යවස්ථාවේ ඇතුළත් වෙනස්කොට සැලකුම් නොලැබිය යුතු බවට වූ මූලික අයිතිවාසිකම උල්ලංඝනය වනවා. එමෙන්ම, පුද්ගලිකත්වය හා ගරුත්වය ද ඇතුළත් මූලික අයිතිවාසිකම් අතරට අයත් ජීවිතයට හා නිදහස පිළිබඳ 21 වන ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වන අයිතිය මෙහිදී උල්ලංඝනය වී තිබෙනවා. පෞද්ගලික, වැඩිහිටි, ඒකමිතික ලිංගික ක්‍රියාවන් සාපරාධී ලෙස නොසලකා හැරීමේ අරමුණින් යුතුව මහාධිකරණයේ දී 377 වන වගන්තිය ඉදිරිපත් කළා.

රජය මේ තීන්දුවේ කිසිදු වැරැද්දක් නැතිබව තහවුරු කළ අතර නැවත අභියාචනා කළේ ද නැත. නමුත්, මේ තීන්දුවට එකඟ නොවූ බොහෝ දෙනෙකු ඊට අභියෝග කළා. ඒ අනුව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරන් දෙදෙනෙකු ඉදිරියේ 2012 වසරේදී මේ සම්බන්ධයෙන් සිදුකළ අභියාචනය විභාග කෙරුණි. ඉන් මාස 21 කට පසුව, හරියටම අවසානයේදී මේ එක විනිසුරුවරයෙකු විශ්‍රාම යන දිනයේදී නඩු තීන්දුව ප්‍රකාශයට පත්කෙරුණා. දිල්ලි මහාධිකරණය දුන් තීන්දුව මෙහිදී පසෙකින් තැබූ අතර 377 වන වගන්තිය සම්පූර්ණයෙන්ම පුනර්යුක්ත කෙරුණි. මෙහිදී ‘ස්වභාවික නොවන‘ පෞද්ගලික, වැඩිහිටි, ඒකමිතික ලිංගික ක්‍රියාවන් නැවත වරක් සාපරාධී අපරාධ වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත්කෙරුණි.

මගේ වැඩිමල් පුතාගේ අම්මා විදියට ඇත්තටම මේ තීරණ වලින් මං දැඩි කලකිරීමට පත්වුණා. නමුත්, නීතිඥවරියක හා හිටපු විනිසුරුවරියක ලෙස මගේ අදහස් උදහස් නඩු තීන්දුව ප්‍රකාශයට පත්කරන තෙක් හෙළිදරව් නොකර ඉන්න මං තීරණය කළා.ඇත්තටම, නඩු තීන්දුව කියවන විට එහි තිබෙන තර්කය තේරුම් ගන්නට අසීරු බව නම් කියන්න පුළුවන්.

වියතුන් මෙන්ම නීතිඥවරුන් බොහොමයක් ද මේ තීන්දුවේදී 15 වන ව්‍යවස්ථාව සම්බන්ධයෙන් අවධානය යොමු නොකර තීරණ ගෙන තිබීම ගැන විවේචනය කළා. ඒවගේම 15 වන ව්‍යවස්ථාව මෙහිදී ආමන්ත්‍රණය කර තිබිය යුතු බව ඔවුන්ගේ අදහස වුණා.

මේ විචාරයන් නැවත වරක් කියන්නට මං උත්සහ ගන්නේ නැහැ. කොහොම වුණත්, ඉගෙනීම හා විද්‍යාව යන දෙකම කෙටි අනුකම්පාවට ලක්විය යුතු බව මා පෙන්වාදිය යුතුයි. ඉන්දියාවෙන් එපිට ඇතිවුණු විශ්වාසය ඇතිකරවන විවාදාපන්න නීතිසංග්‍රහ සාදරයෙන් පිළිගන්නවා වෙනුවට මූලික අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධ ප්‍රායෝගික තත්ත්වයන්, අනුකූල නොවන බව කියමින් සිතාමතාම කොටස් අත්හළ ඒවා පිළිගැනීමට ඉඩ තිබෙනවා.

සමලිංගිකත්වය අතිශය සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් බව පෙන්නුම් කරන වෛද්‍ය, ජීවවිද්‍යාත්මක සාක්ෂි මත රැඳී පවතිනවා වෙනුවට මෙය එක් මනුෂ්‍යයින් පිරිසකට පමණක් අදාළ වූවක් බව නොව අප දන්නා සියලුම සත්වයින්ට අදාළ වූවක් බවත් දක්වමින්, අස්වාභාවික ක්‍රියා මොනවාද යන්න ලැයිස්තුගත කිරීමට නොහැකි වුවද මෙම තීන්දුවේදී දක්වන්නේ සමලිංගිකත්වය ‘අස්වාභාවික‘ ක්‍රියාවක් ලෙසයි.

 

නමුත්, මට මහත් වේදනාවක් ගෙනදුන්නේ මෙහි විනිශ්චයයි. මෙහිදී නීතිය අර්ථකතනය කර ඇති ආකාරය තුළ අනෙක් අයවලුන්ගේ විඳවීම කිසිලෙසකින්වත් සැලකිල්ලට ලක්කර නැති අතර පූර්ව තත්ත්වයන් පිළිබඳව සැලකිලිමත් වෙමින් ඉන් ආදර්ශයක් ලබානොගත් අයුරු දැකගත හැකියි.

අධිකරණය මගින් නිසි නීති සම්පාදනය නොවීම හේතුවෙන් දූෂණ ක්‍රියාවන්, වධහිංසා පැමිණවීම්, බලහත්කාරකම් හා ලිංගික අඩන්තේට්ටම් ආදියට ලක්වන අතිවිශාල සමලිංගික, සංක්‍රාන්ති ලිංගික පිරිසකට පීඩා විඳින්නට සිදුවී තිබෙනවා. මෙවැනි පිරිස් වල මාපියන් අධිකරණය ඉදිරියේදී පවසන්නේ ඔවුන්ගේ දරුවන් තුළ දැඩි බියක්, ස්වයං සැකයක් අදාළ නීති මගින් ඇතිකර ඇති බවයි. එමෙන්ම, සිය පවුල් ජීවිතය සතුටින් ගතකිරීමට අවස්ථාවක් මීට අදාළ නීති මගින් ඇතිකර නැති බවද ඔවුන් දක්වයි. මා මේ බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නවා. මේ අපරාධය නිසා සමරිසි පිරිස් හා ඔවුන්ගේ පවුල්වල අයට සමාජයේදී අත්විඳින්නට සිදුවන කැළල වසාගැනීමට හැකිවන විනිශ්චයක් ලබාදීමට නීතිය අසමත් වී තිබෙනවා.

සැබැවින්ම, මේ සංඛ්‍යාවන් කිසිසේත්ම සුළුපටු කොට තැකිය නොහැකිය. සියයට 5 ක් වන පිරිසෙන් බිලියනයකට අධික පිරිසක් එනම් රාජස්ථාන් හෝ කර්ණාටක හෝ ප්‍රංශ හෝ එංගලන්තයේ ආදී සමස්ත ජනගහනයටත් අධික සංඛ්‍යාවක් සමලිංගික නම් ඔවුන්ව අවතක්සේරුවට ලක්කර ඇති බව දැක්විය හැකිය.

නමුත්, මේ නීති මගින් සුළු සංඛ්‍යාවක් සැබැවින්ම තර්ජනයට ලක්වී ඇත. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මූලික අයිතිවාසිකම් සුරැකීම වෙනුවෙන් වූ සිය වගකීම අතහැර යාමට නොහැකි වී ඇති අතර ඒ වගකීම් පාර්ලිමේන්තුවට යොමුකිරීමට ද නොහැකි වී ඇත.

සමලිංගික පිරිස් සම්බන්ධයෙන් ගත් මේ තීරණය මේ වනවිට ඉන්දියාවේ ජීවත්වන පාර්සි ප්‍රජාවගේ සංඛ්‍යාව දහස් ගණනකට ආසන්න වන නිසා ඔවුන් සිරගත කළයුතු බව හෝ රටින් පිටුවහල් කළ යුතු යැයි පවසමින් ගන්නා වූ තීරණයකට සමාන වේ.

මානව හිමිකම් සම්බන්ධ නඩුවකදී ලබාදෙන විනිශ්චයක දී අදාළ විනිශ්චය සැලකිය යුතු ප්‍රජාවකට ව්‍යවස්ථානුකූලව, අනාචාරී ලෙස හා අනුකම්පා විරහිත ලෙස බලපෑමක් සිදුවන බව සලකා ලබාදිය හැකිය. වෙනස් ලිංගික රුචිකම් ඇති පුද්ගලයන් හට අඩු වටිනාකමක් ඇති බව සලකමින් තීන්දුව ලබාදී ඇත.

ජීවිතය අර්ථවත් කරන්නේ ආදරයයි. අපව මනුෂ්‍යයින් බවට පත්කිරීමේ අයිතිය වී ඇත්තේ ද ආදරය කිරීමට ඇති අයිතියයි. ඒ අයිතිය අපරාධයක් බවට සැලකීම අත්‍යයන්තයෙන්ම කෘර වනවාක් මෙන්ම අනුකම්පා විරහිත වේ. එය අපරාධයක් ලෙස සැලකීමට එකඟවීම හෝ ඊට ප්‍රතිචෝදනා නැගීම තුළින් පේන්නේ අනුකම්පාවට එරෙහිවීමයි.

මූලික අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ගැටළුවකදී පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයකට නොවුමනා ලෙස ගරුකිරීමෙන් අධිකරණයට ඇති බයාදුකම, ව්‍යවස්ථා පරිපාටි තුළ අධිකරණයට සම්බන්ධ වූ අත්‍යන්ත අර්ථකතනයක් පවතින බව දැකගත හැකිය.

පුනරීක්ෂණය කරන ලද පෙත්සම මේ විනිශ්චය ලබාදුන් පෙර කී විනිසුරුවන් දෙදෙනෙකු හා පෙර විනිශ්චයේ සිට විශ්‍රාම ගිය සිංහව් විනිසුරුතුමා වෙනුවෙන් පත්වූ නව විනිසුරුවරයකු ඉදිරියේ සිදුකිරීමට නියමිතය. මෙය කුටියක් තුළ සිදුකිරීමට නියමිත අතර නීතිඥවරුන් පෙනී සිටින්නේ නැත.

මා මෙන්ම මගේ සැමියා ප්‍රේමෝ ද අපේ දරුවන් සිවුදෙනාට යහගුණ උගන්වමින් ඔවුන් ඇතිදැඩි කළබව මා පෙරදීත් පැවසුවා. ඒවගේම, සිය හදවත් හා මනස විවෘතව තබාගත යුතු බව, තමන් වරදක් සිදුකළා නම් එය අවංකව භාරගත යුතු බව, කෙතරම් දුෂ්කර වුවත් කෘරත්වය අත්හළ යුතු බව මෙන්ම අනෙකුන්ට ඔවුන්ගේ අතින් කිසියම් හානියක් වූවානම් යහපත් ආත්මයකින් යුතුව එය පිරියම් කළයුතු බව ද ඉගැන්වීමට උත්සහ දැරූ බව අවසන් වශයෙන් සඳහන් කිරීමට කැමතියි.

මෙම ලිපිය The Times of India පුවත්පතේ අන්තර්ගත වූවකි (2014 ජනවාරි 26). ‘මවක් හා විනිසුරෙකු ඉන්දීය ව්‍යවස්ථාවේ 377 වන වගන්තිය ගැන කතාකරයි‘(A Mother and a Judge Speaks Out on Section 377) යනුවෙන් එම ලිපිය නම්කර තිබුණි.

The Newyork Times හි පළවූ ලයිලා සෙත් විසින් රචිත ලිපියේ සිංහල පරිවර්තනය වින්ධ්‍යා ගම්ලත්.

සිය පුතු ඇතුළු සමලිංගික ප්‍රජාවේ අයිතීන් වෙනුවෙන් හඬ නැගූ ඇය පසුගිය මැයි 5 වනදා, වසර 86 ක් පසුකරමින් සිය දිවියෙන් සමුගත්තාය.