උතුරු නැගෙනහිර සහ රටපුරා ඝාතනයට මෙන්ම බලහත්කාරයෙන් අතුරුදහන් කිරීමට ලක්වු හතලිහකට අධික මාධ්‍යවේදීන් වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉටු කරන ලෙස මාධ්‍ය සංවිධාන සහ සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම් ගණනාවක් ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලා තිබේ.
ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායක වෙත ඒකාබද්ධ ලිපියක් යොමු කරමින්, යාපනය, වවුනියාව, මුලතිව්, සහ මන්නාරම ප්‍රදේශවල මාධ්‍ය සමාජ, කිලිනොච්චි මාධ්‍ය සංසදය, ත්‍රිකුණාමල දිස්ත්‍රික් මාධ්‍ය සංගමය, අන්තර්ජාල මාධ්‍ය ක්‍රියාකාරීත්වය, නැගෙනහිර මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංසදය, වෘත්තීය වෙබ් මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමය, සහ අහම් මානුෂීය සම්පත් මධ්‍යස්ථානය යන සංවිධාන ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ පැහැරගැනීම්, වධහිංසා පැමිණවීම්, සහ ඝාතන ඇතුළු මාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහිව සිදුකර ඇති සාහසික අපරාධ සම්බන්ධයෙන් වගවීම තහවුරු කරන ලෙසයි.
ඔවුන් එම ලිපිය ජනාධිපතිවරයා වෙත ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ, ත්‍රිකුණාමලය ප්‍රදේශයේදී අමානුෂික ලෙස ඝාතනය කළ මාධ්‍යවේදී සුබ්‍ර‍නියම් සුගීර්දරාජන්ගේ 19 වැනි අනුස්මරණය වෙනුවෙනි.
2006 වසරේ ජනවාරි 24 වැනිදා යතුරුපැදියකින් පැමිණි ප්‍රහාරකයන් විසින් ඉතා ආසන්නයේ සිට කුරිරු ලෙස වෙඩි තබා ඔහු ඝාතනය කරන ලදී. ඝාතනයට ලක්වන විට, දිනපතා දෙමළ පුවත්පතක් වන ‘සුඩර් ඔලි’ වෙනුවෙන් ඔහු සේවය කරමින් සිටියේය. ඝාතනයට ලක්වන අවස්ථාවේදී ඔහුගේ වයස අවුරුදු 35 ක් වූ අතර, අවුරුදු දෙක සහ තුන වයස්වල දරුවන් දෙදෙනකුගේ පියකුද විය.
හමුදා අනුග්‍රහය ලබන අතුරු සන්නද්ධ කල්ලි විසින් ත්‍රිකුණාමල දිස්ත්‍රික්කයේ දරුණු මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් සිදු කළ බවට චෝදනා කරමින් පුවත්පත් ලිපියක් ලිවීමෙන් දිනකට පසුව සුබ්‍ර‍නියම් සුගීර්තරාජන් ඝාතනය කළ බව විශ්වාස කරයි. එම ලිපිය හරහා ඔහු චෝදනා කළේ, මෙම මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් සඳහා වගකිව යුත්තේ ඊලාම් ජනතා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය බව යි.
ඔහුගේ කුරිරු ඝාතනය සිදුවූයේ රැකියාවට යාම සඳහා උදෑසන 6 ට පමණ බස් රථයක් එනතුරු බලා සිටි අවස්ථාවේදී යි.
‘ට්‍රින්කෝ ෆයිව්’ ලෙස හැඳින්වෙන සිසුන් පස් දෙනකු ත්‍රිකුණාමල වෙරළ තීරයේදී ඝාතනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඔහු ගත් ඡායාරූප සුඩර් ඔලි පුවත්පතේ පළ විය. රජයේ සන්නද්ධ අංශ මුලින් කීවේ ඔවුන් ප්‍රවාහනය කරමින් සිටි අත් බෝම්බයක් පුපුරා මිය ගිය බවයි. සුගීර්දරාජන් විසින් ගන්නා ලද ඡායාරුප වලින් දැක්වුණේ මරණයට හේතුව වෙඩි තැබීම බවයි.
ඔහුගේ මරණ සංවත්සරය දා යොමු කළ ඒකාබද්ධ ලිපියට අත්සන් තබා තිබූ පාර්ශවයන් විසින්, මිනීමැරුම්, ම්ලේච්ඡ ක්‍රියා, තර්ජන, සහ අද දක්වා දිවෙන අභියෝගවලින් සනිටුහන් වී ඇති රටේ මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ඉතිහාසයද සිහිපත් කරන ලදී.
“යුද සමයේදී සේවය කළ මාධ්‍යවේදීන් ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් නිසි සහතිකයක් නොමැති තත්වයකට මුහුණ පෑ අතර, තම රාජකාරිය සිදුකරගෙන යාම සඳහා බොහෝ දෙනෙක් සිය ජීවිතයද අවදානමට ලක් කරන ලදී. බොහෝ දෙනෙක් ඝාතනය කිරීම්වලට සහ අතුරුදන් කිරීම්වලට ලක් වූ අතර, ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කරගැනීම සඳහා තම වෘත්තිය අතහැර දැමීමට ද සිදුවුණි. ඇතැමුන් රටින් පලා ගොස් විදෙස් රටවල්වල රැකවරණය ද පැතූහ. විශේෂයෙන්ම, උතුරු හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශ ඇතුළු රටේ සෑම පළාතකම මාධ්‍යවේදීන් මාධ්‍ය නිදහස ආරක්ෂා කිරීම සඳහා හඬ නැගූහ.”
ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදන් වූ පුද්ගලයන්ට යුක්තිය ලබාදිය යුතු බවත් ඔවුන් තම ලිපිය හරහා ඉල්ලා තිබේ. උතුරු හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල මාධ්‍යවේදීන් 40 කට වැඩි පිරිසක් ඝාතනය කර ඇති බව පෙන්වා දෙමින්, ඔවුන් ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ එම මාධ්‍යවේදීන්ගේ පවුල්වලට අන්තර්කාලීන වන්දියක් ලබා දීමට වහාම පියවර ගන්නා ලෙසයි.
“2000 වසරේදී සිදු වූ බීබීසී මාධ්‍යවේදී මයිල්වාගනම් නිමලරාජන්ගේ ඝාතනය මාධ්‍යවේදීන් ඉලක්ක කරගත් ඝාතන මාලාවක ආරම්භය සනිටුහන් කළේය.”
ඔවුන් ජනාධිපතිවරයා වෙත යොමු කළ ලිපිය තුළ, 2004 සහ 2010 අතර කාලයේදී ඝාතනයට ලක් වූ සැලකිය යුතු මාධ්‍යවේදීන් ගණනාවකගේ නම් සඳහන්ව තිබිණ. ඒ, අයියතුරෙයි නඩේසන්, ධර්මරත්නම් සිවරාම්, එල්.එම්. ෆලීල් (නාර්පිට්තිමුණේ ෆලීල්), සුබ්‍රමනියම් සුගීර්දරාජන් , සින්නතම්බි සිවමහරාජා, සුබ්‍රමනියම් රාමචන්ද්‍රන්, චන්ද්‍රබෝස් සුදාහර්, සෙල්වරාසා රජීවර්මන්, ඉසෛවිළි චෙම්පියන් (සුභාජිනී), පරනිරූපසින්හම් තේවකුමාර්, රාසයියා ජයෙන්තිරන්, පුණ්‍යමුර්ති සත්‍යමුර්ති, මහලිංගම් මහේස්වරන්, මාරියප්පු අන්තෝනිකුමාර්, ශෝභනා ධර්මරාජා (ඉසෛප්‍රියා), සහ සහදේවන් නිලක්ෂන් යන අයයි.
තිරුකුලසිංහම් තවපාලන් සහ ප්‍රගීත් එක්නැළිගොඩ යන මාධ්‍යවේදීන් බලහත්කාරයෙන් අතුරුදහන් කිරීමේ සිද්ධීන් පෙන්වා දුන් ඔවුහු, උතුරු හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල මාධ්‍යවේදීන්ට සහ මාධ්‍ය ආයතනවලට එරහිව එල්ලවන ප්‍රචණ්ඩත්වය හෙළා දැකීමටද කටයුතු කළහ.
“උතුරු සහ නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල මාධ්‍යවේදීන්ට සහ මාධ්‍ය ආයතනවලට ප්‍රහාර ගණනාවක් එල්ල වී තිබියදීත්, මෙම අපරාධ පිටුපස සිටින වරදකරුවන් හෝ මහමොළකරුවන් කිසිවකුත් අත්අඩංගුවට ගෙන හෝ නීතිය හමුවට පමුණුවා හෝ නැත. උතුරු හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල මාධ්‍ය නිදහස වෙනුවෙන් අපි දිගින් දිගටම පෙනී සිටින අතර, ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදහන් වූ අපගේ මාධ්‍ය සගයන් වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉටු කරන ලෙස ද අපි උවමනාවෙන් ඉල්ලා සිටිමු.”
ඔවුන්ගේ ලිපිය තවදුරටත් සඳහන් කළේ, රජය වෙනස් වී තිබියදීත් මෙම ඝාතන සහ අතුරුදහන් කිරීම් සම්බන්ධයෙන් නිසි විමර්ශන සිදු කර නොමැති බවයි.
සමූලඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදහැන් වූ මාධ්‍යවේදීන්ගේ පවුල්වලට අන්තර්කාලීන සහන ලබා දීම සඳහා 2005-09 කාලයේ රජය විසින් පිහිටුවනු ලැබූ කොමිසමක් ‘කිසිදු අර්ථවත් ප්‍රතිඵලයක් ලබාදීමට අපොහොසත් වී’ තිබීම පිළිබඳව තම කලකිරීම සහ වේදනාව ද ප්‍රකාශ කර ඇත.
“පසුව, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපති ධූර කාලය තුළදී එවැනි කිසිඳු කොමිසමක් පත් කළේවත් නැත. ඔහුගේ ධූර කාලය අවසන් වන තුරුම මාධ්‍යවේදීන් විසින් මුහුණ දෙන ගැටළු නොසලකා හරින ලදී. ඉන් පසු බලයට පැමිණි රජයන් ද මෙම කරුණුවලට ප්‍රමුඛත්වය දීමට අපොහොසත් වී ඇත.”
‘තරාකී’ නමින් ප්‍රකට ධර්මරත්නම් සිවරාම්ගේ සහ ලසන්ත වික්‍රමතුංගගේ ඝාතන ඇතුළු අත්හැර දමා තිබෙන මතභේදාත්මක නඩු නැවත සලකා බලන බවට ජනාධිපතිවරයා බලයට පත්වන විට නිවේදනය කළ බවද ලිපියට අත්සන් තැබූ පාර්ශවයන් සිහිපත් කර තිබේ.
ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදන් වූ මාධ්‍යවේදීන්ට යුක්තිය ලබාදීම සඳහාම කැපවූ විමර්ශන කොමිසමක් පත් කිරීම, උතුරු සහ නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල මාධ්‍යවේදීන් සහ මාධ්‍ය සේවකයන් 41 කට අධික සංඛ්‍යාවකගේ ඝාතන පිටුපස සිටින වරදකරුවන් සහ මාධ්‍ය ආයතනවලට පහර දුන් පිරිස් අත්අඩංගුවට ගෙන නඩු පැවරීම, සහ පැහැරගත් හා බලහත්කාරයෙන් අතුරුදන් කළ මාධ්‍යවේදීන් පිළිබඳ සත්‍යය හෙළි කිරීම හා රජය වගකිව යුතු බවට පත් කිරීම ඇතුළු ඉල්ලීම් 6 ක්ද ඔවුන් ජනාධිපතිවරයා වෙත ඉදිරිපත් කර ඇත.
බලපෑමට ලක් වූ මාධ්‍යවේදීන්ගේ පවුල්වලට අන්තර්කාලීන වන්දි ලබා දීම, රටේ සියලුම මාධ්‍යවේදීන්ගේ ආරක්ෂාව සහ නිදහස සහතික කිරීම, සහ වැරදිකරුවන්ට එරෙහිව ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම හරහා, නිදහස් මාධ්‍ය කටයුතු දුර්වල කරන දණ්ඩමුක්ති සංස්කෘතිය අවසන් කිරීම ද ඉදිරිපත් වූ අනෙකුත් ඉල්ලීම් අතර වේ.
ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදන් වූ සියලුම මාධ්‍යවේදීන් පිලිබඳව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විමර්ශන ආරම්භ කර ඇති බව කැබිනට් ප්‍රකාශක සහ අමාත්‍ය නලින්ද ජයතිස්ස පසුගිය වසරේ අගභාගයේදී ප්‍රකාශ කළ නමුත්, අද දක්වා රජයෙන් ඒ පිළිබඳව කිසිදු තොරතුරක් ප්‍රසිද්ධ කර නොමැත.
මෙම ඒකාබද්ධ ලිපිය තවදුරටත් සඳහන් කරන්නේ ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ දූෂණයට එරෙහිව සටන් කිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් පමණක් නොවිය යුතු බවත්, මාධ්‍යවේදීන්ගේ ඝාතන සහ අතුරුදන් කිරීම් පිළිබඳ විමර්ශනවලට ප්‍රමුඛතාවය දීම ද ඊට ඇතුළත් විය යුතු බව යි.
“ජාත්‍යන්තර, ජාතික, සහ කලාපීය මට්ටමේ මාධ්‍ය සංවිධාන නිරන්තරයෙන් සහ නැවත නැවතත් යුක්තිය ඉල්ලා සිටියද, මෙම සිද්ධීන් පිළිබඳ විමර්ශන පසෙකට දමමින් ඇති බව පෙනී යයි. උතුරු සහ නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල ඝාතනයට ලක් වූ මාධ්‍යවේදීන් සම්බන්ධයෙන් මේ වනතෙක් කිසිදු රජයක් අපක්ෂපාතී විමර්ශන පවත්වා නොමැත.”
ඔවුන් තවදුරටත් සඳහන් කරන්නේ, අතීතයේදී සිදුවූවා මෙන් ජාතික ජන බලවේග රජය විසින් මෙම ගැටළු නොසලකා හරිනු නොලබන බවටත්, ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදන් වූ මාධ්‍යවේදීන් සඳහා යුක්තිය සහ වන්දි ලබාදීම තුළින් ඔවුන්ගේ පවුල්වලට කුඩා හෝ සැනසීමක් ලැබෙනු ඇති බවට බලාපොරොත්තු වන බවත් ය.
පසුගිය දශක කිහිපය තුළ ශ්‍රී ලංකාව පුරා ඝාතනයට ලක් වූ මාධ්‍යවේදීන් සහ මාධ්‍ය සේවකයන් 44 දෙනාගෙන් බහුතරයක් දෙනා උතුරු හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල දෙමළ මාධ්‍යවේදීන්ය.
Facebook Comments
